زندگی نامه شهید عین الله(عزیز) شاملی

در تاریخ یكم مردادماه سال هزار و سیصد و چهل و دو در یك خانواده مذهبی درشهرستان كازرون پا به عرصه وجود نهاد و با تولد خویش نور و امیدی به خانواده بخشید عزیزالله پسری بود آرام، متین، مهربان، خوش‌قلب و دوست داشتنی دوران كودكی خود را در مكتب پدری مؤمن و متعهد و مادری مؤمنه، شیردل پشت سر گذاشت و در سن 7سالگی پا به عرصه علم و دانش گذاشت و تحصیلات خود را تا دوم متوسطه گذراند پدرش نانوا بود وی در اوقات بیكاری به كمك پدر می شتافت و در خرج و مخارج خانواده كمك شایانی داشت.در زمان رژیم پهلوی برعلیه شاه خائن ساكت ننشسته و از هر كاری دریغ نمی‌كرد تا چهره كریه و زشت رژیم شاهنشاهی را به مردم نشان دهد. در راهپیمائیها و تظاهراتها حضور فعالی داشت. با شروع جنگ تحمیلی عزم خود را جزم كرده تا سنگر جبهه‌های حق علیه باطل بر مزدوران بعثی عراق و این كافران بی دین و ایمان بجنگد. با نام‌نویسی در سپاه پاسداران و عضویت در آن راهی جبهه‌های جنوب شد و با همرزمان دیگرش دلاور مردانه می‌جنگید. در سال 60 تصمیم به ازدواج می‌گیرد با دختری كه خانواده‌اش در نظر می‌گیرند ازدواج می‌كند و ثمره این ازدواج 3 فرزند(2 دختر، 1 پسر) می‌باشد ایشان در زمینه‌ی كارهای هنری فعالیتهای زیادی داشت ازجمله در فیلم سرباز كوچك كه توسط سپاه ساخته شده بود نقش بازی می‌كند شهید یكبار مجروح می شود و او را به بیمارستان منتقل می‌كنند ولی ایشان امتناع می‌ورزند به ایشان می‌گویند شما الان مجروح هستید و احتیاج به مداوا و دارو و دیگر خدمات دارید می‌گوید نه من در خانه بمانم خوب می‌شود. اطرافیان هر چقدر اصرار می‌كنند بازهم جواب ایشان منفی است دلیلش از ایشان می پرسند می‌گوید شاید كسانی باشد كه حالشان از من بدتر باشد و احتیاج به خدمات پزشكی داشته باشند همان مقدار دارو و دیگر خدمات صرف آنها شود من در خانه استراحت كنم و مداوا شوم حالم بهتر می‌شود. ایشان چند وقت در منزل می‌مانند و پس از اینكه بهبودی پیدا می‌كنند دوباره عازم جبهه می شود هرچقدر خانواده ایشان می گویند چند روز دیگر استراحت كن تا بهبودی كامل پیدا كنی می‌گویند: نه، من باید بروم جای من اینجا نیست. دوباره می‌رود تا دوشادوش برادران سپاهی، بسیجی خود غیورانه بر صفهای دشمنان بتازد و ریشه كفر، ستم را از بین ببرد. و سرانجام در تاریخ 19/1/66 در عملیات كربلای 8 در جبهه شلمچه بر اثر اصابت تركش به بدن شهد شهادت را می‌نوشد و به دیدار معبود خویش می‌شتابد.

 «روحش شاد و یادش گرامی می‌داریم.»